|
Początki wsi Szklary sięgają roku 1329, kiedy to król, Władysław Łokietek powierzył szklarzowi Hermanowi lokowanie wsi na terenie lasu zwanego Hutnica, należącego do dóbr monarszych. Las ten rozciągał się między wsiami Będkowice, Radwanowice i Siedlec, na obszarze którego już w początkach XIV wieku znajdowała się jedna z pierwszych w Polsce hut szkła. Pod koniec XIV wieku Szklary stanowiły posiadłość szlachecką, a przed 1470 rokiem stały się królewszczyzną, położoną w starostwie ojcowskim. W roku 1789 było we wsi 256 osób, 5 Żydów i 50 domów. Istniał we wsi dwór, browar, karczma i młyn. W 1827 roku wieś liczyła 54 domy i 338 osób.
Do 1830 roku wieś stanowiła własność rządową. W tymże roku została wystawiona na licytację i przeszła na własność prywatną. W latach niewoli narodowej Szklary należały do zaboru rosyjskiego. Tu przebiegała granica rosyjsko-austriacka, strzeżona przez rosyjskich strażników, którzy we wsi mieli swój posterunek. W czasie powstania styczniowego - 5 kwietnia 1863 roku na terenie Szklar miała miejsce potyczka oddziału powstańczego płk. Józefa Grekowicza z wojskiem carskim, zakończona rozproszeniem oddziału ochotników. To wydarzenie upamiętnia pomnik „Powstańcom Styczniowym 1863 r.”, wystawiony w 2005 r., dzięki staraniom mieszkańców Szklar, gminy i sponsorów.
W czasie II wojny światowej Szklary należały do Generalnego Gubernatorstwa. Na roboty przymusowe do Rzeszy wywieziono 40 mieszkańców wioski. Od lipca 1944 roku do stycznia 1945 roku mieszkańcy Szklar i okolicznych wiosek zostali przymuszeni przez Niemców do prac przy budowie pasa umocnień i rowów przeciwczołgowych w rejonie sąsiednich miejscowości. W 1944 roku hitlerowcy dokonali pacyfikacji wsi – rozstrzelali 3 mieszkańców. Zostali oni pochowani we wspólnej mogile na cmentarzu parafialnym w Racławicach. Śmierć ze strony okupanta poniosło 3 nieznanych mężczyzn. Ich groby znajdują się na terenie wsi. W czasie okupacji istniała w Szklarach grupa konspiracyjna Armii Krajowej, skupiającą 18 mieszkańców wioski. Wyzwolenie Szklar i pobliskich miejscowości miało miejsce 18 stycznia 1945 roku.
Szkoła w Szklarach funkcjonowała już w 1820 roku, jednak po kilku latach upadła. Istniała też w 1905 roku. Prowadzono w niej tajne nauczanie. Do reaktywacji szkoły doszło po roku 1918. W połowie lat 30. ubiegłego wieku, wystawiono budynek szkolny, który służył miejscowej ludności, do 1993 roku, tj. do czasu umiejscowienia szkoły w remizie strażackiej.
Od czasu lokacji wsi, tj. od 1329 roku Szklary należały do parafii Racławice. Kiedy w 1974 roku mieszkańcy wsi rozpoczęli w organizowanie u siebie duszpasterstwa i zaczęli dobudowywać salkę katechetyczną do domu w którym odprawiano nabożeństwa, przybyła do Szklar milicja i ZOMO w celu zburzenia salki. Doszło do starcia ludności z milicją. Pomimo oporu zburzono dobudowane pomieszczenie. Na wieść o tym przybył do Szklar ówczesny Metropolita Krakowski ks. kardynał Karol Wojtyła – późniejszy papież Jan Paweł II, który obok zburzonej salki odprawił Mszę świętą. Było to 22 sierpnia 1974 roku. Ks. kardynał uzyskał od władz państwowych zgodę na odprawianie w Szklarach Mszy św. Kardynał Karol Wojtyła gościł w Szklarach jeszcze dwukrotnie, w 1976 i 1977 roku.
Od czasu tych wydarzeń nastąpił szybki rozwój parafii Szklary. W roku 1977 zakupiono do kaplicy obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W 1979 roku poświęcono tablicę upamiętniającą odprawienie w kaplicy pierwszej Mszy św. przez papieża Jana Pawła II, a także dokonano konsekracji dzwonu ku czci św. Stanisława, biskupa i Męczennika. W 1980 roku poświęcono cmentarz. Statut erygowania parafii Szklary został wydany 1987 roku. W latach 1990-1994 mieszkańcy wioski wybudowali świątynię, którą 13 sierpnia 1994 roku poświęcił ks. kardynał Franciszek Macharski. W roku Jubileuszowym - 2000, dnia 9 marca parafię nawiedziła kopia cudownego obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. W 2004 roku obok kościoła wybudowano grotę Matki Bożej z Laurdes. Na terenie wsi znajduje się 18 różnego rodzaju krzyży i kapliczek przydrożnych. Parafia Szklary p.w. Maksymiliana Marii Kolbe, należy do archidiecezji krakowskiej, dekanatu bolechowickiego.
Kazimierz Tomczyk
|